Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1848 roku
Państwo | Stany Zjednoczone | ||
---|---|---|---|
Rodzaj | wybory prezydenckie | ||
Data przeprowadzenia | 7 listopada 1848 (głosowanie powszechne) | ||
Podstawa prawna | |||
Głosowanie | |||
| |||
| |||
| |||
|
Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1848 roku – szesnaste wybory prezydenckie w historii Stanów Zjednoczonych. Na urząd prezydenta wybrano Zachary’ego Taylora, a wiceprezydentem został Millard Fillmore.
Kampania wyborcza
Wybory prezydenckie w 1848 roku odbywały się rok po zakończeniu wojny z Meksykiem[1]. Oprócz idei „Objawionego Przeznaczenia” promującego ekspansjonizm terytorialny, coraz bardziej ważką kwestią była sprawa niewolnictwa[2]. Ustępujący prezydent James Polk nie zamierzał ubiegać się o reelekcję[1]. Wobec tego Partia Demokratyczna wysunęła Lewisa Cassa jako kandydata na prezydenta, który gorąco popierał ideę „Boskiego Przeznaczenia”, mając jednocześnie stosunkowo umiarkowane poglądy[2]. Cass był autorem pojęcia „suwerenności ludu” i nie zajął jednoznacznego stanowiska ws. niewolnictwa[2]. Partia Wigów na początku czerwca 1848 zwołała konwencję w Filadelfii, gdzie nominowała Zachary’ego Taylora jako kandydata na prezydenta[3]. Nominację wiceprezydencką otrzymał Millard Fillmore[3]. Taylor był przedstawiany jako bohater wojny meksykańskiej, dlatego startował bez programu wyborczego[2]. Nie podzielał ostrych poglądów południa ws. niewolnictwa, choć sam posiadał niewolników, co przysporzyło mu poparcia wśród południowych wigów[1]. Kandydatura Taylora bardzo rozczarowała lidera wigów, Henry’ego Claya, który liczył, że sam uzyska poparcie[2]. Swojego kandydata zgłosiła także Partia Wolnej Ziemi, złożona z byłych demokratów („podpalacze stodół”), wigów („wigowie sumienia”) i wolnościowców (członków Partii Wolności)[2]. Na konwencji w Buffalo w sierpniu 1848, nominację uzyskał Martin Van Buren, a kandydatem na wiceprezydenta został Charles Francis Adams, syn Johna Quincy’ego Adamsa[2]. Osobnym kandydatem wolnościowców został Gerrit Smith[4]. W kampanii Van Buren zabiegał o ograniczenie niewolnictwa, darmowej ziemi dla osadników na zachodzie, wyższych taryf celnych i większego wspomagania infrastruktury[2]. Pojawienie się kandydatów Partii Wolnej Ziemi, spowodowało odebranie głosów demokratów w Ohio, Indianie i Nowym Jorku, co umożliwiło zwycięstwo wigom[5].
Kandydaci
- Partia Demokratyczna
-
Lewis Cass -
William Butler
- Partia Wolności
-
Gerrit Smith
- Partia Wigów
-
Zachary Taylor -
Millard Fillmore
- Partia Wolnej Ziemi
-
Martin Van Buren -
Charles Adams
Wyniki głosowania
Głosowanie powszechne odbyło się 7 listopada 1848 roku i wzięło w nim udział ok. 2,9 mln osób[4]. Taylor uzyskał 47,3% poparcia, wobec 42,5% dla Cassa i 10,1% dla Van Burena[4]. Ponadto, niecałe 300 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[4]. Frekwencja wyniosła 72,7%[6]. W głosowaniu Kolegium Elektorów (zatwierdzonym 14 lutego 1849[7]) Taylor uzyskał 163 głosy, przy wymaganej większości 146 głosów[8]. Na Cassa zagłosowało 127 elektorów[8]. W głosowaniu na wiceprezydenta zwyciężył Miliard Fillmore, uzyskując 163 głosy, wobec 127 dla Williama Butlera[8].
Ponieważ 4 marca 1849 wypadała niedziela, Zachary Taylor został zaprzysiężony dzień później[9]. Z powodu tego jednodniowego wakatu na najwyższym stanowisku, powstała miejska legenda, mówiąca że przez jeden dzień prezydentem de iure był David Rice Atchison – przewodniczący pro tempore Senatu[10].
Kandydat na prezydenta | Partia | Głosowanie powszechne | Kolegium Elektorów | |
---|---|---|---|---|
Głosy | Procent | |||
Zachary Taylor | Partia Wigów | 1 361 393 | 47,3% | 163 |
Lewis Cass | Partia Demokratyczna | 1 223 460 | 42,5% | 127 |
Martin Van Buren | Partia Wolnej Ziemi | 291 501 | 10,1% | 0 |
Łącznie | 290 |
Kandydat na wiceprezydenta | Partia | Kolegium Elektorów |
---|---|---|
Millard Fillmore | Partia Wigów | 163 |
William Butler | Partia Demokratyczna | 127 |
Łącznie | 290 |
Przypisy
- ↑ a b c Bartnicki 1995 ↓, s. 171.
- ↑ a b c d e f g h Jones 2016 ↓, s. 219.
- ↑ a b Pastusiak 1999 ↓, s. 249.
- ↑ a b c d US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-05-23]. (ang.).
- ↑ Jones 2016 ↓, s. 220.
- ↑ Election of 1848. CountingTheVotes. [dostęp 2017-05-23]. (ang.).
- ↑ Presidential Election of 1848. Biblioteka Kongresu. [dostęp 2017-05-23]. (ang.).
- ↑ a b c Electoral College Box – 1848. NARA. [dostęp 2017-05-23]. (ang.).
- ↑ Pastusiak 1999 ↓, s. 245.
- ↑ Christopher Klein: The 24-Hour President. History in the headlines. [dostęp 2015-04-27]. (ang.).
Bibliografia
- Maldwyn Jones: Historia USA. Gdynia: Latarnia, 2016. ISBN 978-83-65387-02-8. (pol.).
- Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11894-6. (pol.).
- Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Warszawa: Iskry, 1999. ISBN 83-207-1558-X. (pol.).
- p
- d
- e
Wybory według lat |
|
---|---|
Kandydaci | |
Zasady | |
Prawybory |
- Britannica: event/United-States-presidential-election-of-1848