Intelsat 2 F-1
Inne nazwy | Atlantic 1, Canary Bird, Lanny Bird 2F1 |
---|---|
Indeks COSPAR | 1966-096A |
Indeks NORAD | S02514 |
Państwo | Stany Zjednoczone |
Zaangażowani | Intelsat, COMSAT, NASA |
Rakieta nośna | Thor Delta E1 |
Miejsce startu | |
Orbita (docelowa, początkowa) | |
Perygeum | 3161 km |
Apogeum | 37244 km |
Okres obiegu | 718,4 min |
Nachylenie | 17,9° |
Czas trwania | |
Początek misji | 26 października 1966 23:05:00 UTC |
Wymiary | |
Masa całkowita | 162 kg |
Intelsat 2 F-1 – amerykański satelita telekomunikacyjny należący do firm Intelsat. Pierwszy satelita typu Intelsat 2, wyniesiony został na orbitę w październiku 1966 roku. Satelita nie dotarł na planowaną orbitę geostacjonarną z powodu zbyt krótkiego działania silnika rakietowego. Pomimo niewłaściwej orbity, wykorzystywany do transmisji sygnału telewizyjnego i łączności telefonicznej.
Budowa i działanie
Firma Huges pierwsze doświadczenia w zakresie komunikacyjnych satelitów geostacjonarnych zdobyła budując pionierskie satelity serii Syncom, Syncom 1, 2 i 3, bazujące na platformie HS-301. Drugą generację satelitów, reprezentował Intelsat 1 zbudowany na platformie HS-303. Kolejny etap rozwoju statków tego typu reprezentowały satelity oparte o platformę HS-303A, na podstawie której powstały satelity Intelsat 2[1] . W porównaniu do poprzedników zwiększono ich masę, zewnętrzne wymiary, moc nadajników i ilość zabieranego na pokład paliwa. Powtórzono układ konstrukcyjny znany z wcześniejszych konstrukcji tj. cylindryczny kształt kadłuba, przez którego środek przechodził element konstrukcyjny w formie walca, na którego końcach z jednej strony znajdował się silnik rakietowy, a z drugiej główna antena radiowa. Antena połączona była z dwoma transponderami generującymi sygnał radiowy w paśmie 125 MHz[1] . Pomiędzy ścianami cylindra a środkiem satelity znajdowały się baterie, elektronika i zapas paliwa niezbędny do utrzymania odpowiedniej pozycji na orbicie. Góra i dół satelity były zabezpieczone osłonami termicznymi. Boki były pokryte panelami ogniw słonecznych o łącznej mocy 85 W. Statek był stabilizowany obrotowo[1] .
Misja
Misja rozpoczęła się 26 października 1966 roku, kiedy rakieta Delta E1 wyniosła z kosmodromu Cape Canaveral Air Force Station na orbitę okołoziemską satelitę komunikacyjnego Intelsat 2 F-1. Po znalezieniu się na orbicie Intelsat 2 F-1 otrzymał oznaczenie COSPAR 1966-096A[2] . Satelitę planowano umieścić na orbicie geostacjonarnej, gdzie miał zapewnić łączność państwom leżącym w rejonie Pacyfiku[1] . Manewr planowano wykonać dzięki odpaleniu pokładowego silnika rakietowego na 16 sekund. Z powodu awarii, silnik włączył się jedynie na 4 sekundy, przez co satelita nie osiągnął planowanej orbity geostacjonarnej. Pomimo przebywania na niewłaściwej orbicie wykorzystywano go do transmisji telewizyjnych i telefonicznych[1] .
Satelita pozostaje na orbicie, której parametry to 3242 km w perygeum i 37154 km w apogeum[3] .
Przypisy
Bibliografia
- Gunter Krebs: Intelsat-2. Gunter's Space Page. [dostęp 2021-01-10]. (ang.).
- Mark Wade: Explorer. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2022-01-13]. (ang.).
- Jonathan McDowell: Master Launch Log. Jonathan's Space Home Page. [dostęp 2021-01-10]. (ang.).
- INTELSAT 2 F-1. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2022-01-13]. (ang.).
- Trajectory details 1966 96A. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2022-01-13]. (ang.).
- INTELSAT 2-F1. n2yo. [dostęp 2022-01-13]. (ang.).
- p
- d
- e
Intelsat 1 |
|
---|---|
Intelsat II |
|
Intelsat 3 |
|
Intelsat 4 • Intelsat 4A |
|
Intelsat 5 • Intelsat 5A |
|
Intelsat VI |
|
Intelsat 7 |
|
Intelsat 8 |
|
Intelsat 9 |
|
Intelsat 10 |
|
Dalsze (z PanAmSat) |
|
Galaxy (Intelsat Americas) |
|
Horizons |
|
Intelsat APR |
|
Intelsat K |
|
Inne |
|
- Kursywą oznaczono satelity utracone podczas startu